En opeens ben ik vijfenzestig. Nou ja opeens, de tijd is niet ongemerkt aan me voorbij gegaan.

Ik ben weer oma geworden en ontmoet, als ik op bezoek ga, een nieuw mensje. Heel klein en kwetsbaar, dat met grote ogen vol verwondering onbevangen naar de wereld om zich heen kijkt. 

Onlangs kwam er plotseling een idee bij me op. Ik werd er blij van en voelde een stroom van energie door me heen gaan… maar toen ontstond er twijfel….

De feestdagen komen in zicht en ik begin na te denken over de invulling ervan. De kinderen zijn de deur uit, wonen een eind uit de buurt en vieren pakjesavond met hun eigen gezin. Met enige weemoed denk ik terug aan de tijd dat ze klein waren. Wat heb ik genoten, alleen al van de voorbereiding.

Ik ben een geboortetegel voor mijn aanstaande kleinkind aan het borduren en geniet van de leuke speelse voorstelling en de vrolijke kleurtjes.  Enig om mee bezig te zijn en je kunt er zo lekker bij mijmeren.

Ik dacht dat ik wel wist wie ik was en hoe ik in elkaar zat, maar er blijkt nog steeds van alles te ontdekken te zijn, dat werd me weer eens duidelijk toen ik op een terrasje zat te genieten van een kopje cappuccino.

Het is vakantie en ik heb zin om weer eens lekker te gaan kleuren in mijn kleurboek voor volwassenen, zo ontspannend om te doen. Het staat vol met allerlei sprookjesachtige afbeeldingen. Ik heb al draken gekleurd en een boomhuis. Wat zal ik nu eens gaan kleuren?Als ik wil gaan bladeren om een kleurplaat uit te kiezen vraag ik me opeens af .... zou mijn wezen me misschien iets willen aanreiken?