En opeens ben ik vijfenzestig. Nou ja opeens, de tijd is niet ongemerkt aan me voorbij gegaan.
De spiegel laat dat duidelijk zien en ik ‘piep en knars’ her en der en moet leren genoegen te nemen met niet meer alles te kunnen doen zoals voorheen. Och je went eraan en weet dat het erbij hoort.
´Het is maar de mantel in de stof´, zou de leraar zeggen, en dat zet alles weer in het juiste perspectief.
Er is natuurlijk ook heel wat gebeurd door de jaren heen, dat zijn sporen in mijn leven heeft nagelaten.
Opgroeien met alle perikelen die erbij horen, studeren, een baan, partner, kinderen die hun weg in het leven gaan ontdekken en die je los moet laten en nu zijn er de kleinkinderen bijgekomen.
Allemaal gebeurtenissen en uitdagingen waarmee ik moest leren omgaan en proberen om hierbij zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven en dat viel en valt soms nog niet altijd mee.
Toch is ouder worden ook mooi merk ik. Er hoeft niet meer zoveel, ook van mezelf niet, en er wordt niet meer van alle kanten aan me getrokken. Er is meer tijd om dingen voor mezelf te doen en om bijvoorbeeld ‘oude rommel’ op te ruimen, letterlijk en figuurlijk.
Als iets me raakt, dan ga ik op zoek. Waarom raakt mij dit…. waar komt het vandaan…. en wat wil ik ermee?
Soms ga ik over ´iets van vroeger’ in gesprek met familie of met andere betrokkenen om het duidelijk te krijgen. Het werkt meestal goed als we ieders gekleurde bril hierin ontdekken en vanuit een ander perspectief ernaar kunnen kijken.
Of ik vraag me af waarom ik niet bij mezelf ben gebleven maar me heb aangepast en niet voor mezelf ben gaan staan…. iets wat me blijkbaar nu nog dwars zit.
Of....
Zo ontdek ik iedere keer een stukje meer over mezelf, over hoe ik in elkaar zit en zie wat ik intussen al geleerd heb of nog steeds moet leren. Maar ik ga ook steeds beter voelen en ontdekken wat voor mij echt belangrijk is.
Geen vernisje meer, gewoon mezelf durven zijn met heel mijn hebben en houden. Staan voor mezelf, voor wat ik wil en wat er bij mij hoort.
Ik heb nog een weg te gaan, maar voel geleidelijk steeds meer rust, begrip en neutraliteit ontstaan.
Het leven is een heel bijzonder lesboek,
waarin je leert door te ervaren
en gaat ontdekken wat er bij je hoort
en wie je werkelijk bent.