Ik heb een bloedhekel aan verjaardagsfeestjes. Het binnenkomen vind ik al een dingetje. Mensen denken dat ik alles durf en mijn babbeltje mee heb, dat lijkt alleen maar zo. Ik vind die dingen spannend. Vroeger stapte ik er met schwung en energie binnen alsof het me niets deed. Ik kletste meteen met iedereen aan, goot er een paar borrels in en voilà. Doodmoe ging ik dan naar huis. Ik was niet bij mezelf gebleven. Ik absorbeerde de gesprekjes en zat heel veel in mijn hoofd om het tempo en de gesprekken te kunnen volgen.
In de loop van de jaren ben ik veranderd. Ik hoef niet zo nodig meer aan alle gesprekken mee te doen en leuk gevonden te worden. Of geaccepteerd te worden. Die oude gedachte zit er nog wel, maar ik weiger daar gehoor aan te geven omdat ik aan het leren ben me daar niets van aan te trekken. Ik ben goed en uniek zoals ik ben. Geen ´fanclub´ nodig om in mezelf te geloven.
Dat klinkt best stoer, zo eenvoudig werkt dit echter nog niet. Het is voor mij keer op keer een leermoment. De meeste verjaardagen, ook die van familieleden sla ik over. Ik vind die feestjes vaak niks. De meesten zitten er uit een gevoel van verplichting. De gastvrouw of gastheer is vaak druk met de catering en het verdelen van de aandacht.
Ik vind het gek om dan met een clubje mensen de tijd te gaan zitten doden met prietpraat. De drukte en herrie vind ik ook niet meer prettig. Ik ben geneigd om alles te zien en te horen en te voelen, kan me nog niet goed afsluiten en daarom raak ik snel overprikkeld.
Liever ga ik een keer op de thee wanneer er verder niemand is. Inmiddels weet zo´n beetje iedereen wel dat ik het waardeer dat ik uitgenodigd word, maar dat de kans klein is dat ik op kom dagen. Het wordt ook niet meer raar gevonden, zoals in het begin.
Naarmate ik verder op mijn pad wandel, merk ik steeds beter wat wel of niet bij me past. Op het moment dat ik een uitnodiging ontvang, voel ik direct of ik er wel of niet naartoe wil gaan. Daar vertrouw ik op en daar houd ik me (meestal) aan. Dat geeft zoveel rust.
Daarbij is het ook een verrassing wat er gebeurt wanneer ik wél ga.
Soms is het gewoon best okay, een andere keer ontmoet ik leuke mensen of ontstaan er boeiende gesprekken. Maar het kan ook zijn dat ik de hele avond de grootste pret heb gehad en met een glimlach huiswaarts keer.
Het is de kunst om te leren voelen wat wel of niet bij me past. Uitnodigingen voor feestjes, etentjes en partijtjes zijn daar uitermate geschikt voor.
Er staat een huwelijksfeest op onze kalender gepland. Mijn man zal in zijn eentje moeten gaan. In mijn hoofd fluistert een heel klein stemmetje: ,, Kun je dat wel maken?” Dat oude stemmetje wat voortkomt uit tradities en principes heeft pech gehad. Nu is het een hele uitdaging om trouw te blijven aan mezelf. Ik ga me ook niet laten verleiden door de mogelijkheid van het aanschaffen van een mooie jurk. Oh: en nieuwe schoenen! Kapper? NOPE: ik trap er niet in!