Natuurlijk…. klinkt ook zo logisch en simpel, maar blijkt in de praktijk toch vaak moeilijker dan gedacht.
Niet omdat ik zo´n boeman ben die niemand zijn eigen leven gunt, maar net omdat ik het goed met een ander voor heb, wil helpen en denk te weten wat een ander nodig heeft.
Ongevraagd of teveel adviezen geven of de weg al voor een ander vrij maken, je herkent het misschien wel.
 

Ik realiseerde me niet dat ik daarmee een ander kleiner maakte en het voor hem of haar moeilijker maakte om zijn eigen leven te leiden, zijn eigen ontdekkingen te doen, zijn eigen fouten te maken en ervan te leren.
Iets kan op meerdere manieren of wellicht is het nodig om eens met de neus tegen de muur te lopen.
Ik weet immers niet wat het wezen wil leren en de ander dus nodig heeft!
 

Nu ik leer om samen met mijn wezen onderweg te zijn, merk ik dat ik beter kan toekijken en het bij de ander laten. Want de drang om te helpen komt voort uit mijn denken.
En mocht er iets nodig zijn van mijn kant, dan vertrouw ik erop dat mijn wezen wel een seintje geeft.
 

Heerlijk, het geeft rust en ruimte om mijn eigen pad te lopen en zelf te leren leven!

​

***